วรรณ (นามสมมุติ) เธอกําลังเรียนอยู่ที่มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งในภาคใต้ วรรณตั้งครรภ์กับแฟนที่ทํางานต่างจังหวัดโดยแฟนจะเดินทางมาที่จังหวัดที่วรรณเรียนเป็นระยะๆ หลังจากทราบว่าวรรณท้อง แฟนก็ตีตัวออกห่างและเปลี่ยนเบอร์โทรศัพท์จนไม่สามารถติดต่อได้เลย
วรรณตัดสินใจว่าจะยุติการต้ังครรภ์ เนื่องจากกําลังศึกษาอยู่ไม่มีรายได้ และขณะนี้อยู่ระหว่างการฝึกงานในปีสุดท้ายก่อนจบการศึกษา จึงได้โทรมาที่สายปรึกษาท้องไม่พร้อม เจ้าหน้าที่บอกวิธีการนับอายุครรภ์ ปรากฏว่าได้ 10 สัปดาห์ จึงได้แนะนําทางเลือก เมื่อวรรณยืนยันว่าต้องการยุติเนื่องจากเหตุผลด้านการเรียน เจ้าหน้าที่จึงแนะนําให้ไปที่หน่วยงานที่ให้บริการที่ปลอดภัย
หลังจากติดต่อหน่วยงานแล้วมีค่าใช้จ่าย 2,800 บาท เงินของวรรณที่มีอยู่เพียงพอแค่ค่าใช้จ่ายรายวันและค่าหอ วรรณ ไม่ได้บอกเรื่องท้องกับพ่อแม่จึงไม่กล้าขอเงิน วรรณจึงคิดว่าในช่วงฝึกงานจะได้เงินรายวันของบริษัทที่ไปฝึกงานบ้าง ก็จะเก็บสะสมแล้วรอให้ฝึกงานเสร็จก่อนจึงจะรับบริการที่หน่วยงานที่ติดต่อไว้ หลังจากการฝึกงานผ่านไป 6 สัปดาห์ วรรณจึงติดต่อไปที่ หน่วยบริการที่เคยติดต่อไว้ พบว่า สามารถให้บริการได้ที่อายุครรภ์ 12 สัปดาห์เท่านั้นเนื่องจากไม่ใช่โรงพยาบาล
วรรณจึงตัดสินใจหาข้อมูลทางอินเทอร์เน็ต พบว่ามีการขายยาทําแท้ง เม็ดละ 500-600 บาท เมื่อโทรไป..สายปลายทางบอกว่าอายุครรภ์ 16 สัปดาห์ ต้องใช้เงินมากกว่า 5,000 บาท เมื่อวรรณบอกไปว่ามีเงินเพียง 3,000 บาท สายปลายทางก็แจ้งว่าให้ซื้อแค่ 6 เม็ดก็ได้ วรรณเห็นท่าไม่ดี และไม่แน่ใจ จึงโทรติดต่อกลับไปที่สายปรึกษาท้องไม่พร้อมอีกครั้ง วรรณได้รับการส่งต่อเข้ารับบริการที่โรงพยาบาลแห่งหนึ่งอย่างปลอดภัย โดยทางสายปรึกษาได้ติดต่อกองทุนช่วยเหลือเรื่องค่าใช้จ่ายที่ไม่เพียงพอ
เธอเสียใจที่ปล่อยให้ปัญหาล่วงเลยไปโดยไม่รีบแก้ไข และเรียนรู้ว่าควรจริงจังกับปัญหาที่เกิดขึ้นมากกว่านี้ และรู้สึกโชคดีที่ตนเองไม่ได้เสี่ยงซื้อยากินเอง เธอขอบคุณพี่ๆ ที่ให้ความช่วยเหลือและคิดว่าเมื่อเรียนจบและหางานทําได้ จะใช้เงินคืนกองทุนที่ได้ช่วยเหลือเธอ…