เรื่องเล่า

ส่วนหนึ่งในการผลักดันให้เรื่องของการทำแท้งสำหรับผู้ไม่พร้อมนอกจากเรื่องของการที่แพทย์ปฏิเสธการรักษา ก็คือเรื่องของสังคมที่มองว่าการทำแท้งเป็นเรื่องที่ผิดบาปมหันต์ มิหนำซ้ำผู้ที่เคยผ่านเรื่องนี้ยังถูกตราหน้าจากสังคม ทำให้หลายๆ คนไม่กล้าที่จะออกมาพูดถึงอย่างหาข้อยุติความเป็นจริงที่เกิดขึ้น “เรื่องนี้พูดแล้วมันก็เหมือนเรื่องถูกหวย ชีวิตมันยิ่งกว่านิยาย บางครั้งเราไม่รูว่ามันจะถูก ปัญหาก็เหมือนกัน บางครั้งเราไม่รู้ด้วยว่ามันเกิดขึ้นมาตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่เมื่อมันเกิดมาแล้วเราก็ต้องแก้ไข ให้ชีวิตยังคงดำเนินต่อไปได้อย่างไร” “ไม่อย่างนั้นคนเป็นก็จะตาย 3 ชีวิต น้ำแรงคนเดียวกับหนี้อีก 2 แสน 5 หมื่น ที่สามีเอาโฉนดไปค้ำกู้ ก็ขึ้นอยู่กับจังหวะชีวิตของคน การตั้งครรภ์แบบนี้ถึงถูกเรียกว่าเป็นการตั้งท้องที่ไม่พร้อม” เธอบอกอีกว่า...

ตลอดระยะเวลาในขณะนั้นสภาพจิตใจเธอย่ำแย่หนัก ทั้งเครียด วิตกกังวลและกดดัน ผสมกันอยู่อย่างนั้นจนตกผลึกถึงขั้นคิดอยากฆ่าสามี และยิ่งเมื่อคิดถึงบทเรียนจากการเลี้ยงลูกคนแรกแล้วยิ่งผลักให้เธอตัดสินใจที่จะทำแท้งลูกในทันทีที่เก็บเงินได้ครบจำนวน “เราเกือบจะทุบลูกตัวเอง” เธอพูดเสียงดังก่อนจะเล่าต่อ พอลูกร้องกระจองอแงสามีก็จะตะโกนปลุกให้ตื่นลุกขึ้นมาอุ้มกล่อมทั้งคืน แล้วตอนเช้าต้องไปทำสวนแตงกวาและไปรับจ้างปลูกยาง อารมณ์มันก็หลุดโดยไม่รู้ตัวมือกำลังง้างทุบไปที่ลูกแต่ก็ได้สติขึ้นมาก่อน “ลึกๆ ในทุกครั้งที่เราเห็นหน้าเขา มันจะมีวูบหนึ่งที่รู้สึกว่าเขาทำอะไรก็ไม่ถูกใจเรา ทั้งๆ ที่เขาไม่ได้ทำอะไรผิด” เธอเล่าถึงความคิดในขณะนั้น และนั้นทำให้เธอรู้ตัวว่าเธอเป็นผู้ที่ไม่พร้อมในการตั้งครรภ์เหตุจากหากเธอเลือกที่จะไม่ทำแท้ง หนึ่งต้องทำผิดกฎหมายอีกครั้งหนึ่งเพราะอีกหนึ่งชีวิตมีต้นทุนในการเกิดและโตแต่เธอไม่มีเงิน และสองเธอจะต้องเผลอโมโหสามีพลั้งลงมือทำร้ายลูกตัวเองในสักวันหนึ่ง “มันเป็นสิ่งที่ต้องตัดสินใจ นั่งรถไปคนเดียวจากจังหวัดตราดมากรุงเทพฯ บอกใครก็ไม่ได้บอกแม่ก็ยิ่งจะทำให้เครียดหนัก ดีไม่ดีล้มป่วยลง เพราะอาจโทษตัวเองที่ทำให้เกิดเรื่องแบบนี้” ทั้งนี้ขณะเดียวกันในทางการแพทย์ก็มีข้อมูลทางวิชาการบอกถึงผลเสียต่อเด็กในครรภ์ หากคุณแม่ท้องไม่พร้อมภาวะทางจิตใจถูกกระทบไม่เพียงจะเกิดผลกระทบต่อลูกในระยะยาวที่เติบโต แต่ที่ร้ายกว่านั้นคือส่งผลตั้งแต่ ณ...

เสียงของผู้หญิงเรื่องเล่าจากชีวิตจริง #1 ‘รัก’ ไม่ได้แปลว่าพร้อม “มันเกิดขึ้นตอนอายุ 22” เธอเอ่ยถึงจุดเริ่มต้นเรื่องการยุติการตั้งครรภ์หรือทำแท้ง เธอบอกว่า ด้วยสาเหตุของความยากจนทำให้แม่ที่ถูกพ่อทิ้งต้องการที่จะให้เธอแต่งงานกับลูกชายของเจ้าของร้านขายของ ซึ่งมีฐานะดีมีอนาคตกว่าการทำสวนและรับจ้างที่ทำอยู่ แต่ชีวิตของเธอเป็นดั่งที่แม่หวังเพียงแค่ 1 ปี เท่านั้น เนื่องจากสามีของเธอมีนิสัยชอบกดขี่ข่มเหงจากการถูกเลี้ยงดูแบบตามใจอย่างลูกคุณหนู ซึ่งไม่ต่างไปจากละครนิยายที่มีพฤติกรรมชอบทำอะไรตามใจและไร้ความรับผิดชอบ “ตอนตั้งท้องเขาไม่มาดูแลเราเลย ไม่รับผิดชอบอะไรทั้งสิ้น ท้องอยู่ก็ต้องไปอยู่บ้านแม่ ไปปลูกแตงกวาเพื่อเตรียมเงินสำหรับที่จะคลอดลูก ส่วนตัวเขานั้นทั้งกินเหล้าทั้งเที่ยวผู้หญิง พอเงินหมดก็แวะมาเอาเงินกับเราที่บ้านแม่ พูดง่ายๆ คือเงินเราเป็นเงินเขา...

“โตขึ้นอยากเป็นอะไร บอกหมอหน่อยได้ไหม”ผมถามน้องผู้หญิงคนหนึ่ง เธอเข้ามาพบผมพร้อมกับแม่ “อยากเป็นผู้พิพากษาค่ะ” เธอตอบแล้วยิ้มให้ผมอย่างเขินๆ “ทำไมล่ะ” บางที ไอ้คำถามประเภท “ทำไมล่ะ” ที่ถามออกไป อาจจะไม่ได้อยากรู้เหตุผลมากไปกว่าการต่อการสนทนา แต่สำหรับสาวน้อยคนนี้ ผมอยากรู้เหตุผลของความอยากเป็นผู้พิพากษาจริงๆของเธอ...................... โดยปกติ เวลามีใครสักคนเข้ามาหาผมด้วยเรื่องท้องไม่พร้อม ผมมักจะเห็นผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามาด้วยสีหน้าทุกข์ใจ ส่วนใหญ่มาคนเดียว ไม่ก็มีใครสักคนที่เพื่อนพาเข้ามา และที่พบบ่อยๆ ก็คือ คนเป็นแม่พาลูกสาวเข้ามาเพื่อขอให้ช่วยทำแท้งให้ “ลูกจะต้องเรียนหนังสือค่ะหมอ” แบบนี้ได้ยินบ่อย“มันยังเด็กอยู่เลยนะหมอ” อันนี้ก็บ่อย“มันรับผิดชอบตัวเองยังไม่ได้เลย แล้วจะดูลูกได้ยังไงล่ะหมอ” อันนี้ก็ชินมาก แต่คราวนี้ผมรู้สึกสนใจในแม่ลูกคู่นี้มาก “หมอคะ ฉันตั้งท้องค่ะ มีพยาบาลแนะนำให้มาพบหมอ...

เวลาเกือบจะตี ๒ แล้ว ผมเลือกที่จะเปิดกระจกรถแล้วขับลงมาจากอาคารจอดรถของโรงพยาบาลอย่างช้าๆ แสงส่องรายรอบมืดบ้าง สลัวบ้าง สว่างบ้างตามแสงไฟบนเสาส่องริมถนนภายในมหาวิทยาลัย บางอารมณ์ผมชอบแสงจากนีออนสีนวลขาว มันเป็นเหมือนแสงจากอดีต มองโคมไฟนีออนบนเสาไฟฟ้าทีไร มันมักจะพาผมหวนกลับไปยังตรอกข้างบ้านพักนายอำเภอที่บ้านเกิดเสียทุกครั้ง ตรอกตันมีความลึกราวๆ ๓๐๐ เมตร ที่แยกตัวออกมาจากถนนใหญ่สายหลักของตัวเมืองสุราษฎร์ธานี ลึกเข้าไปจนสุดทางคือเรือกสวนเก่าที่เป็นที่อยู่ของพ่อและพวกเรา ปากซอยคือบ้านโบราณที่ถูกปล่อยทิ้งไว้ให้รกร้างมาตั้งแต่สมัยสงครามโลกครั้งทึ่ ๒ บ้านร้างที่พาให้ผมมีจินตนาการเพริดแพร้วไปถึงผีบ้านผีเรือนที่อาศัยอยู่ ช่วงเวลาค่ำมืดดึกดื่น มันคือจุดต้นซอยที่ทำให้ผมได้ออกกำลังกายเสียทุกครั้ง “วิ่งป่าราบ” เพราะกลัวผีหลอก...

“หมอครับ ผมเสร็จเร็ว หมอช่วยผมหน่อย” ยังไม่ทันจะได้หย่อนก้นลงนั่ง เจ้าหนุ่มน้อยคนนี้เขาก็บอกความร้อนใจให้ช่วยเหลือ “ใจเย็นๆ หมอไม่ได้หนีไปไหน ปิดประตูแล้วก็นั่งลงก่อน ค่อยๆเล่ามา” ผมขำ “มันหลั่งเร็วครับหมอ” “เร็วแค่ไหนล่ะ” ผมบันทึกคำบ่นของเขาลงไปในประวัติว่า “premature ejaculation” แล้วเหลือบมองอายุของไอ้หนุ่มที่กำลังทุกข์ร้อน ออ..ยังไม่เบญเพส อีกหลายปีอยู่ “ไม่ถึงนาทีครับ บางทีชักเข้าชักออกไม่ถึง ๕ ครั้งก็เสร็จแล้ว” เออ..ก็นับว่าเร็ว ผมนึกในใจ แล้วหันไปหาน้องผู้หญิงที่เดินเข้ามาด้วยกัน เธอน่าจะอายุรุ่นราวคราวเดียวกับเจ้าหนุ่มคนนั้น หน้าตาเธอดูราบเรียบ ไม่ได้เรียกว่าสะสวย...

“ในฐานะคนให้บริการ..คิดว่าเราต่างเกิดมาเยียวยากันและกัน หากทำงานด้วยหน้าที่และหัวใจ เราจะพบกับความสุขเล็กๆในจิตใจได้ สิ่งเหล่านี้จะทำให้เรามีพลังที่จะส่งต่อให้กับใครได้อีกหลายคน” ทิพย์ (นามสมมติ) แม่ลูกสาม ทุกคนอยู่ในวัยเรียน ทิพย์ต้องหาเลี้ยงครอบครัวคนเดียว ลูกคนโตน้องสาวช่วยส่งเสียเลี้ยงดูด้วย ทำอาชีพรับจ้างตัดยางรายได้พอมีพอกินไปวันต่อวัน พ่อของลูกออกไปทำงานต่างจังหวัดได้ไม่นานก็กลับมาบอกทิพย์ว่ามีภรรยาใหม่และจะไม่ส่งเงินมาแล้ว ทิพย์ต้องแบกภาระครอบครัวพร้อมๆ กับการรักษาบาดแผลในใจ เมื่อแยกทางกัน...ทิพย์จึงไม่ได้กินยาคุมกำเนิด ระหว่างนั้นสามีกลับมาหาลูกเดือนละครั้ง ทิพย์จึงตั้งครรภ์ ในภาวะที่ถูกสามีทอดทิ้งไปมีหญิงอื่น เมื่อรับรู้ว่าทิพย์ตั้งครรภ์ สามีผู้ร่วมสร้างปัญหากลับไม่แยแส บอกเพียงว่าให้ไปเอาออก แล้วจากไปอยู่กับภรรยาใหม่ ทิพย์จึงเป็นคนที่เผชิญปัญหานี้แต่เพียงผู้เดียว ทิพย์คิดว่า หากตั้งครรภ์จะไปรับจ้างเขาตัดยางได้อย่างไร ลูกๆ จะเอาอะไรกิน...

วันนี้ไปเยี่ยมคนไข้ที่ถูกผ่าท้องคลอดและตัดมดลูกไปเมื่อวันก่อนมา ลูกสาวเธอน่ารักน่าเอ็นดู เจ้าเปี๊ยกตัวนั้นมันกำลังถูกจับอาบน้ำในอ่างอาบน้ำเด็กของหอผู้ป่วย พี่พยาบาลกำลังสอนพ่อแม่ในการอาบน้ำเด็กอ่อน สอนไปวักน้ำไป ล้างหัว ล้างหน้า ล้างจิ๋มเด็ก เสียงมันร้องไห้ดังลั่น โบราณว่าไว้ ปอดเด็กจะขยาย เด็กจะแข็งแรง ผมนึกในใจ... ทำไมเราไม่อาบน้ำเด็กอ่อนพร้อมแม่วะ ทำไมไม่ใช้อ่างอาบน้ำของผู้ใหญ่ ให้แม่แก้ผ้าลงไปอาบกับลูกเลย อาบกันไป กอดคลอเคลียกันไป อยากจะรู้นัก ว่ามันจะแหกปากร้องอย่างที่เห็นในวอร์ดแบบเมื่อกี๊ไหม ดีไม่ดี มันอาจจะรู้สึกดีเหมือนได้อยู่ในมดลูกอยู่ก็ได้ น่าสนใจ...ผมเดินออกมาด้วยจิตใจแช่มชื่น เพราะจู่ๆ ก็นึกถึงลูกสาว ที่เมื่อครั้งมันยังตัวเล็กเป็นทารกแบบนี้อยู่นั้น ผมก็อาบน้ำให้ลูกทุกวัน...

“หมอรู้ไหม บางทีฉันก็ต้องถามตัวเอง ว่าเรากำลังข่มขืนสามีอยู่รึเปล่า” เธอเป็นคนเปิดประโยคนี้ออกมาก่อนที่ผมจะได้อธิบายว่าการตรวจภายในไปเมื่อครู่นั้นพบเจออะไรบ้าง “หมอจำฉันได้ไหม ฉันเคยมาหาหมอเมื่อคราวก่อนเพื่อจะให้หมอทำรีแพร์ให้” เธอยังคงเรียกสติผมให้กลับมาสู่การสนทนา หลังจากที่เห็นผมทำท่าตะลึงจากบทสนทนาแรก “จำได้สิ” ตอบว่าจำได้ เพราะเหลือบมองในประวัติเก่า ผมเขียนบันทึกการรักษาเอาไว้“ทำไมจะจำไม่ได้ เธอคือคนที่หมอบอกว่าจิ๋มปกติ จิ๋มของเธอหนีบได้แรงดี และท้ายที่สุดก็ไม่ยอมทำรีแพร์ให้” เธอยิ้มและพยักหน้า “หมอยังพูดว่า หากจะให้จิ๋มเล็กกว่านี้ ก็เป็นรูตูดแล้ว” เธอแทบจะพูดประโยคนี้ขึ้นมาพร้อมผม “ใช่ ผมก็ยังจำเรื่องราวนั้นได้” จะว่าไป ที่จำได้ก็เพราะในค่ำวันนั้น ผมได้เขียนเรื่องราวของเธอบันทึกเอาไว้ในรูปแบบเรื่องสั้นนั่นเอง ผมจำทุกเรื่องที่เขียนลงไปได้เสมอ และผมบอกเธอไปว่า “เมียไม่ใช่นางบำเรอ” “ฉันไม่ได้จำจิ๋มของเธอเอาไว้หรอกนะ...

นี่ก็เกือบจะ ๘ โมงเข้าไปแล้ว ผมยังคงนั่งเอื่อยเฉื่อยจิบกาแฟอยู่หน้าบ้าน ปล่อยให้ความเงียบมาบำบัดจิตใจที่ฟุ้งซ่านจากการเผลอไปฟังข่าวเช้าเข้าให้ ใครฆ่าใครด้วยวิธีใด ใครจะเป็นกลุ่มงูเก่ายุคใหม่ พวกเขาต้องมีสัตยาบันกันไหม และใครที่ต้องมาเสียชีวิตจากการที่มีคนเมาแล้วขับรถไปชนเขา ข่าวนี้เล่นเอาผมจิตตกเข้าไปอีก เผลอนึกไปว่า หากตัวเองต้องมาตายไปในตอนนี้พร้อมเมีย ลูกทั้ง ๒ คนจะอยู่ต่อไปได้อย่างไร ถึงจะมีเงินล้นฟ้า มันก็คงสู้การกอดจูบอย่างคนึงหาเฉกเช่นตอนมีลมหายใจมิได้แน่ๆ นกอีแพรดลงมาหาของกินแถวพื้นหน้าบ้าน แผ่แพนหางกระดกและส่ายให้ดูพอน่าตบ มีกระรอกตัวหนึ่งมันวิ่งไต่อยู่บนต้นลั่นทม ชะรอยจะมากินเศษมะพร้าวอ่อนที่ผมหั่นฝาเปิดเอาไว้และเตรียมพาไปทิ้ง นกพิราบที่เป็นไม้เบื่อไม้เมากับผมในช่วงนี้ มันครางอย่างได้อารมณ์อยู่บนหลังคาบ้าน  สรรพสิ่งรอบกายมันชวนให้การนั่งจิบกาแฟนั้นน่าอภิรมย์ ในช่วงเวลาเช้า อากาศมันเย็นกว่าช่วงสายแน่ๆ แต่กระนั้นมันก็ยังคงรู้สึกอุ่นๆ...