“คุณหมอ อ๊วะขอทำใจอีกนิดนึงนะ แล้วค่อยไปตรวจ”
ผมแทบจะถูกลวกลิ้นด้วยความร้อนของซุปตุ๋นกระดูกหมูกับเห็ดเยื่อไผ่ เงยหน้าขึ้นไปหาตามเสียง ก็เห็นเจ๊แกมองมาทางผม เสียงเจ๊ตะโกนมาจากหน้าเตาและกะทะร้อนๆอันนั้น
คนในร้านคงได้ยินเสียงไปพร้อมกับผม
“เจ๊จะตรวจนี้เหรอ” ผมทำท่าขยำนมตัวเองทั้ง ๒ ข้าง และทำปากพูดแบบไร้เสียง
“ไม่ อั๊วะจะตรวจมะเร็งปากมดลูก” แกยังคงตะโกนเสียงดัง
ผมอาย เพราะอุตส่าห์ปลอมตัวมาเป็นชาวบ้านนั่งซดน้ำซุปเห็ดเยื่อไผ่ร้อนๆและตักข้าวสวยเข้าปากอย่างเอร็ดอร่อย เมล็ดเก๋ากี้ออกรสเปรี้ยวนิดๆ เนื้อเห็ดเยื่อไผ่นุ่มกำลังพอดี อันที่จริงผมตั้งใจจะมากินซุปมะระ แต่เจ๊แกบอกว่ามันยังไม่เปื่อย ไม่ให้กิน เดี๋ยวเสียชื่อแกหมด
“อั๊วะกลัวเป็นมะเร็ง คุณหมอรู้จักคนนั้นมั้ย” เจ๊แกถามถึงคนคนหนึ่งที่แกคาดว่าผมคงรู้จัก
“อีแกเป็นมะเร็งเต้านม ยังสาวอยู่เลย ไม่มีสามีด้วย” แน่ะ..ข่าวสารทางการตลาดแบบนี้ผมไม่ค่อยชินสักเท่าไหร่ จึงแค่ยิ้มตอบและส่ายหน้า
ซุปของเจ๊นี่มันเด็ดดวงจริงๆ
แกเอาพริกน้ำปลามาให้ ซึ่งผมเพียงแค่ซ้อนเอาแต่พริกสดออกมาใส่จานข้าวสวย คลุกมันให้ทั่ว แล้วราดน้ำซุปใสๆนั้นลงไป ตักกระดูกหมูมาบี้ให้เนื้อมันหลุดออกจากกระดูกแล้วตักทั้งข้าวชุ่มน้ำซุปและชิ้นหมูเข้าปาก เคี้ยวช้าๆ เนื้อหมูมันนุ่ม ไขมันแตกในปากแบบไร้เสียง มีเพียงรสชาติของมันเท่านั้นที่ผมเข้าใจและซาบซึ้งโดยไม่สามารถอธิบายออกมาเป็นอักษรได้
“แล้วอั๊วะต้องเตรียมตัวยังไงบ้าง ไปก่อนหรือหลังเม็นส์ดีล่ะหมอ” แกยังคงใส่ใจสุขภาพขณะเทผัดผักบุ้งไฟแดงนั้นใส่จานแล้วส่งให้เด็กในร้านเอาไปส่งแขก ไอร้อนโขมงพวยพุ่งจากกะทะ
“โต๊ะเก้า” แกบอก
“ได้ทั้งนั้นครับเจ๊” ไม่อยากพูดมากกว่านั้น เพราะแขกโต๊ะอื่นกินข้าวกันอยู่ ผมอยากจะบอกแกว่า ไม่มีเลือดติดก็เพียงพอ
ข้าวเม็ดสุดท้ายถูกผมละเลียดเข้าปาก เมล็ดเก๋ากี้เกลี้ยงซุป น้ำที่มีไขมันลอยนิดๆ ถูกเหลือไว้เพียงหนึ่งในสี่ของถ้วย เหลือไว้พองามอย่างผู้ดีกินกัน (หึหึ)
“เท่าไหร่ครับเจ๊”
“ห้าสิบค่ะหมอ”
“เจ๊ครับ ขอแค่ไม่มีเพศสัมพันธ์สามวันก็พอ” ผมบอกแก
“โห อย่างอั๊วะน่ะ ให้สามปีเลย”
จบกัน
ธนพันธ์ ชูบุญหลานเจ๊กไหหลำชอบกินซุป
๗ มค ๖๒