ชายวัยกลางคน เดินก้มหน้าเข้ามาในห้องแบบกล้าๆ กลัวๆ มีเด็กหญิงวัยใส ร่างบาง มองดูว่าไร้เดียงสา เดินตามเข้ามา ดิฉันเงยหน้าจากโต๊ะทำงาน เชิญให้นั่งและยิ้มทักทายเล็กน้อย ผู้ชายนั่งลงไม่กล้าสบตา กว่าจะหลุดคำพูดที่ต้องการออกมา ก็มองเห็นน้ำตาของผู้ที่บอกว่าเป็นพ่อไหลริน ยกมือป้ายน้ำตาพร้อมเสียงสะอื้นเบาๆ
“ช่วยผมด้วย…ลูกสาวผมอายุ 14 ปี จะให้ตั้งท้องยังไง ยังเรียนไม่จบ แฟนเขาก็อายุ 15 อยากให้ช่วยทำแท้ง”
ดิฉันทราบถึงสีหน้าแสดงความร้อนใจและความทุกข์ใจของผู้เป็นพ่อ หลังซักถามถึงปัญหา มีประโยคหนึ่งที่ได้ถามออกไป ด้วยอยากรู้ถึงเรื่องที่คนทั่วไปเขาคิดกันรวมทั้งผู้ให้การปรึกษาเช่นดิฉันเอง
“อายุครรภ์ 10 สัปดาห์แล้ว ไม่กลัวบาปหรือคะ”
นั่น…ทำให้ทำนบน้ำตาของผู้เป็นพ่อไหลรินอีกครั้ง
“หมอครับ ผมกับภรรยาได้คุยกันแล้ว เพื่ออนาคตของลูก แม้บาป ก็จำเป็นต้องยอม”
รู้สึกเห็นใจและเวทนา ทำไมนะ? เด็กหญิงเหล่านี้ถึงไม่ได้ป้องกันตัวเอง เขาจะได้เป็น “มารดา” ทั้งที่ยังก้าวไม่พ้นคำว่า “เด็กหญิง” เป็นช่วงที่จะต้องพัฒนาศักยภาพในวัยเรียนอย่างเต็มที่ ถ้าปล่อยให้เขาคลอดบุตร…คุณภาพของประชากรไทยในอนาคตจะเป็นยังไง ?
หนึ่งปีกว่ากับหน้าที่พยาบาลประจำคลินิกวัยรุ่น ที่มีวัยรุ่นมาขอปรึกษาเรื่องตั้งครรภ์ที่ไม่ได้ตั้งใจมากขึ้นเรื่อยๆ บ้างไม่กล้าบอกพ่อแม่ ไม่กล้าปรึกษาใคร และอายที่ต้องตั้งครรภ์ บางรายทำแท้งเอง เกิดภาวะแทรกซ้อนมาโรงพยาบาล บางรายซึมเศร้าถึงกับฆ่าตัวตาย บางรายต้องออกจากโรงเรียนเพราะผู้ใหญ่ให้แต่งงานทั้งที่ต้องการเรียนหนังสือต่อ มีเด็กสาวอายุ 16 ปี หนีออกจากบ้านเพราะทนพฤติกรรมสามีไม่ไหว มาขอปรึกษา
“หนูเหนื่อยที่ต้องเลี้ยงลูกคนเดียว แฟนติดเพื่อนมาก ดื่มสุรา ด่าทอ ทุบตีหนู จะให้หนูทำยังไงดีคะ”
นั่นสินะ…จะให้ดิฉันทำยังไงดี…จะให้คลินิกวัยรุ่นทำยังไงดี…จะให้โรงพยาบาลทำยังไงดี
ผู้หญิงเหล่านี้ไม่ได้ป่วยจากโรคที่เรารักษาไม่ได้ แต่เธอเหล่านี้ ยังป่วยเรื้อรังเพราะสังคมไม่เห็นคุณค่าว่าชีวิตของเธอสมควรที่จะได้รับการตรวจวินิจฉัยและการดูแลรักษาที่ดี ผู้หญิงเหล่านี้ต้องเผชิญปัญหา ไม่มีสิทธิเรียกร้อง ไม่มีสิทธิเข้าถึงบริการสุขภาพด้านอนามัยการเจริญพันธุ์ เป็นคำถามของพ่อที่กำลังรอคำตอบ
“ที่นี่ไม่มีบริการยุติการตั้งครรภ์ค่ะ แต่จะประสานโรงพยาบาลที่เขามีบริการให้นะคะ”
นั่นคือคำตอบ ดิฉันได้ประสานขอความช่วยเหลือโรงพยาบาลซึ่งอยู่ต่างจังหวัด มีค่าใช้จ่ายรวมๆ แล้วหลักหมื่นพร้อมนัดวันบริการ พ่อและลูกสาวออกจากห้องไปแล้ว แต่ดิฉันยังครุ่นคิดถึงปัญหาดังกล่าว ถ้าที่นี่มีบริการ…รักษาทุกโรค คงจะสะดวก ประหยัด ปลอดภัย ใกล้ใจ ใกล้บ้าน สำหรับผู้ป่วยโรค “ท้องไม่พร้อม” สินะ ถึงวันนัด ดิฉันโทรศัพท์ติดต่อ เสียงปลายสายบอกแผ่วเบาว่า
“ขอบคุณที่เป็นธุระให้…แต่ผมเปลี่ยนใจให้ลูกแต่งงานแล้วหมอ”
ดิฉันอึ้ง….
อ่านตอนจบคลิก : https://rsathai.org/contents/128